Sinds ik het boek Peak van Anders Ericsson heb gelezen, zie ik in bedrijven veel voorbeelden waar “deliberate practise” het verschil kan maken.
Voor mij viel het kwartje door het voorbeeld over tennissen. Als je net begint, vliegen de ballen alle kanten op. Je slaat vaker uit dan in. Maar het is toch leuk en gaat elke week met enthousiasme naar de tennisbaan. Je gaat vooruit. Voor een volgende stap neem je een paar lessen en van de coach leer je de fijne kneepjes: hoe je je racket vasthoudt, hoe je moet staan, hoe je serveert, etc. En door elke week samen met vrienden partijen spelen, ga je nog meer vooruit. Waarschijnlijk herken je dit wel en heb je zelf een vergelijkbaar leerproces doorgemaakt.
Maar op een gegeven moment sta je stil. Meer lessen en partijtjes maken niet zoveel verschil.
Om dan verder te komen moet je eigenlijk een heel ander pad gaan bewandelen: deliberatie practise.
De definitie van onderzoeker Ericsson is “The theory of deliberate practice emphasizes, in the pursuit of expertise, quality over quantity of experiences and values the student’s holistic ability to process, and integrate improvements in targeted skills.
Wat heeft dat te maken met werk?
Het valt mij op dat veel organisaties niet verder gaan na de eerste tennislessen. Ja, voor iedereen is een on-boarding- en Learning & Development programma beschikbaar, maar daarmee kom je niet voorbij een basisniveau van functioneren in de organisatie. Het talent van een medewerker wordt niet verder ontwikkelt, begeleiding naar een niveau van expertise of excellentie is er niet.
Omdat de complexiteit van werk steeds groter wordt, worden er ook steeds meer en andere kwaliteiten van mensen gevraagd. Denk aan aanpassingsvermogen, herstelvermogen, emotionele regulatie, kritisch denken, etc. Allemaal vaardigheden die moeilijk via een one size fits all programma ontwikkeld kunnen worden.
Door elke dag dezelfde activiteiten te doen, krijg je natuurlijk veel ervaring, maar is het onwaarschijnlijk dat je een expert wordt. Daarvoor is een andere denkwijze en benadering nodig. Het toepassen van de “deliberate practise” principes helpt om na te denken welke onderliggende kwaliteiten en talenten aangesproken kunnen worden en maatwerk opdrachten ontwerpen die continue vooruitgang prikkelen.
Ericsson heeft bestudeerd hoe tennisser zoals Nadal en Federer, maar ook top schakers en violisten hun onwaarschijnlijke niveau van expertise hebben bereikt. Die aanpak verschilt natuurlijk per activiteit, een tennisser doet andere oefeningen dan een schaker. Maar de benadering blijkt verrassend vergelijkbaar. Die principes kun je ook in jouw bedrijf toepassen.